Trouw, Cultuur, 28 februari 2009

Robert Rook’s universum van eigenwijs geordende klanken

In Japan, waar jazzmuzikanten al wereldberoemd zijn als in eigen land nog niemand van ze heeft gehoord, is hij allang het stadium ’veelbelovend’ ontstegen. Met zijn jongste release is nu ook Nederland om voor de krachtige pianojazz van Robert Rook.

De opname is helder en evenwichtig – zelfs als er flink met noten wordt gestrooid blijft het klankbeeld transparant – en de beelden vangen je in de intensiteit die van de planken spat. Opperste concentratie bij Rook, als altijd lichamelijk betrokken bij zijn muziek, draaiend, grimassend, zijn hoofd gebogen over de toetsen, niet de meest ergonomische speelhouding, maar voor Rook de efficiëntste. Hij heeft het allemaal zelf uitgevonden. Rook deed geen conservatorium, hij ging wiskunde studeren, om creatief te zijn met abstracte materie. En een totaalinstrument als de piano stelt hem daarbij voor de ultieme uitdaging.
Rooks muziek is een universum van eigenwijs geordende klanken waarin de logica niet zelden klinkt in het bespotten ervan. Hij schildert, ontleedt, onderzoekt en grapt met álle parameters van de muziek: pulse, maat, ritme, sfeer en kleur, herkenning en verrassing, spanning en ontlading en bovenal vorm. Want de pianist is een echte verhalenverteller, een lyricus die steeds weet te boeien met trefzekere fraseringen over fantasievolle akkoordprogressies.
Die toon wordt al gezet in het openingsstuk ’Monk is the man’, waarin hij intellectuele ’monkiaanse’ harmonieën meeslepend over het voetlicht weet te brengen. De spanningsboog in het album ontwikkelt zich tussen beheerst, ingetogen en naar binnen gekeerd – niet zelden met verwijzingen naar contemporain klassiek idioom zoals in Gene De Pauls songbook standard ’You don’t know what love is’ – en explosies van ritmische akkoordclusters, flitsende kleuren en rake grooves – in treffende titels als ’Roving Rook’ en ’Drums may never stop’. De interactie is van hogeschoolniveau en toont de bezwerende meerwaarde van een hecht trio. Neemt niet weg dat de brede hand van een totaalmusicus als Rook ongetwijfeld ook een pianosolo-cd kan betoveren. Vooralsnog staat er een duo-cd gepland (met saxofonist Rob Armus, die een gastrol speelt op ’Dangerous Cats 2’) waarop we Rook waarschijnlijk in enkele solotracks zullen horen. (AS)

Armand Serpenti, © Trouw 2009